آلودگی‌های پسته

پسته اغلب توسط آفلاتوکسین‌ها آلوده می‌شود، ترکیبات سمی طبیعی تولید شده توسط قارچ‌های متعلق به بخش آسپرژیلوس فلاوس که نقش اصلی آن به آسپرژیلوس فلاوس در ایالات متحده، ایران و همچنین یونان نسبت داده می‌شود. آفلاتوکسین‌ها، به‌ویژه آفلاتوکسین B1، خطرناک‌ترین مایکوتوکسین‌ها با اثرات سرطان‌زا، ژنوتوکسیک و سرکوب‌کننده ایمنی برای انسان هستند. آنها را می‌توان در چندین محصول کشاورزی، به طور عمده ذرت و آجیل در سطح قبل از برداشت شناسایی کرد، اما آلودگی می‌تواند به طور قابل ‌توجهی  در پس از برداشت با حضور هسته‌های آلوده و استفاده از شرایط مدیریت نامناسب نگهداری آجیل افزایش یابد؛ بنابراین، پیشگیری عمدتاً مبتنی بر مدیریت منطقی محصول در مزرعه است، اما بادقت در پس از برداشت برای اطمینان از روش‌های خشک‌ کردن سریع و نگهداری در شرایط غیر مساعد برای فساد آجیل آسپرژیلوس و آلودگی آفلاتوکسین است. ارقام متعددی از پسته در کشورهای تولیدکننده پسته رشد می‌کنند که به طور قابل ‌توجهی از نظر رشد، فیزیولوژی، استفاده از منابع، تجمع مواد مغذی، عملکرد، کیفیت و تحمل به شرایط نامطلوب محیطی متفاوت است. درخت پسته از دو قسمت تشکیل شده است: پایه که سیستم ریشه را تأمین می‌کند و پیوندک که محصول تجاری را تولید می‌کند. پایه‌ها نقش حیاتی در سازگاری درختان پسته با شرایط محیطی خاص دارند. علاوه بر این، گلدهی، رشد رویشی، کیفیت میوه و کل تولید به‌شدت تحت ‌تأثیر پایه قرار می‌گیرند؛ بنابراین، بسیاری از کشورهای تولیدکننده پسته، تنوع را در بین پایه‌های مختلف ارزیابی کرده‌اند. تا بهترین مورد را برای شرایط رشد خاص انتخاب کنند. بیشتر این مطالعات بر روی انتخاب پایه‌های مقاوم به شوری متمرکز بود. به طور مشابه، چندین مطالعه تفاوت‌های ژنوتیپی را تحت تنش آبی ارزیابی کرده‌اند و تفاوت‌های قابل ‌توجهی  را بین ارقام یافته‌اند.